گزارشی از مقایسه قیمت ها در فوتبال ایران و آسیا - وبلاگ ساعت زنانه

به گزارش وبلاگ ساعت زنانه، تلاش برای پایین آوردن قیمت فوتبال در ایران تلاشی بی فایده به نظر می رسد. تلاشی که بعضا تبلیغاتی است و تنها برای نشان دادن تلاش جهت ایجاد اقتصاد مقاومتی صورت می گیرد. وگرنه همه آنها که در بطن فوتبال هستند می دانند که تقریبا کمترین هزینه هایی را که می توان با آن باشگاه داری کرد، همین مبلغ است که فعلا در باشگاه ها هزینه می گردد.

هزینه های بالای باشگاه داری

ابتدای سال گذشته این کوشش های تبلیغاتی با اعلام سقف قراردادها توسط امیررضا خادم و سازمان لیگ به اوج رسید، حتی پیش از آن و درست در کورس قهرمانی لیگ برتر با افشای لیست دستمزدهای بازیکنان و مربیان این مهم به اوج خود رسید و سرآغازی شد بر نمایش صرفه جویی برای این فصل اما در عمل خیلی زود همه متوجه شدند که امکان ندارد استقلال و پرسپولیس و سپاهان و تراکتورسازی را با آن مبالغ اعلام شده ببندند.

هزینه های جاری مثل آب، برق، تلفن، اینترنت، دارو، غذا، آژانس های روزانه، تهیه اثاثیه، اجاره و نگهداری زمین چمن، ساخت و سازهای روزمره، کرایه اتوبوس ها در شرایط مختلف، بلیط هواپیما برای سفرهای فراوان، رزرو هتل ها برای بیش از پنجاه نفر و ... عملا به خودی خود میلیاردها تومان آب می خورد که همین مسئله موجب می گردد سقف پانزده میلیارد تومان بیشتر به شوخی شبیه باشد تا واقعیت.

از سوی دیگر استقلال و پرسپولیس زیر فشار تماشاگران مجبورند تیم خوبی ببندند و بارها تجربه نموده اند که وقتی تیم را در ابتدای فصل خوب نمی بندند، در میانه فصل و زیر فشار خردنماینده تماشاگران مجبور به هزینه های بیشتر و بیشتر می شوند و البته معمولا بی فایده است .

در واقع همه دست اندرکاران فوتبال ایران می دانند که هزینه های کنونی کمترین هزینه های ممکن برای باشگاه داری در حد قهرمانی در لیگ برتر ایران است . البته می توان ارزان تر هم تیم بست اما نتیجه اش معمولا قهرمانی یا حتی حضور در کورس قهرمانی هم نیست.

ایران ارزان تر از آسیا

مقایسه باشگاه داری در ایران با کشور های حوزه خلیج فارس نشان می دهد که باشگاه های ما با قیمت کمتری باشگاه داری می نمایند. در فوتبال ایران نه خبری از دیگو مارادونای افسانه ای و بسیار گران قیمت هست و نه خبری از امثال دونادونی و بازیکنان بزرگ اروپایی و یا آمریکای جنوبی.

حتی لیگ ایران با لیگ چین هم در بسیاری از مواقع قابل مقایسه نیست و در لیگ چین هم هستند باشگاه هایی که بیشتر از باشگاه های ایران هزینه می نمایند که نمونه اش حضور امثال لیپی و آری هان است در این لیگ که در حال رشد و شکوفایی است.

درست که نگاه کنیم متوجه می شویم که در حال عقب ماندن از این کشورها هستیم و تیم های ملی که روزگاری برای فوتبال ایران زنگ تفریح محسوب می شدند، همگی به فوتبال ایران رسیده اند و در بعضی موارد به نظر می رسد جلو هم زده اند. از مربیگری زیکو در ژاپن بگیرید تا برسید به خرید بازیکنان برتر فوتبال دنیا در تایلند که نمونه اش بوریرام، حریف استقلال در آسیای 2013 بود که منتخب اسپانیایی و لالیگایی بود و برای استقلال دردسرهای زیادی به وجود آورد.

از سوی دیگر در فوتبال ایران، نهایتا ده بازیکن هستند که قیمت هایی بالای میلیارد دارند که ازمیان آنها هم معمولا سه یا چهار بازیکن سر از تیم های عربی در می آورند و در ایران نیستند.

در واقع چیزی در حدود هفت بازیکن هستند که قیمت بالایی دارند و نکته اینجاست که در پرسپولیس و استقلال هم معمولا حقوق ها به درستی پرداخت نمیگردد و بسیاری از بازیکنان تاپنجاه درصد حقوق خود را دریافت نمی نمایند و شکایت هم معمولا به نتیجه نمی رسد و به ین ترتیب عملا باشگاه ها پول زیادی برای بازیکنانشان نمی دهند.

به این موضوع می گردد از دو زاویه نگاه کرد، نگاه اول این است که دستمزد بازیکنان را با دریافتی تامین اجتماعی مردم مقایسه کنیم که در این صورت باید بگوییم مبلغ بسیار زیادی به بازیکنان پرداخت می گردد.

نگاه دیگر این است که فوتبال ایران و مبالغ جابه جا شده در آن را با امارات، عربستان، ژاپن، چین، کره جنوبی، قطر، کویت و ... مقایسه کنیم که دستمزدها در ایران پایین است.

آقای گل دنیا را با کارگر ساده مقایسه نکنید

البته مقایسه حقوق یک فوتبالیست ملی پوش با یک کارگر ساده از ذات و مبدا غلط است و این چند ملی پوش را باید با پزشکان متخصص جراح مقایسه کرد، چون اینها هم در کار خود به سقف رسیده اند و آنها نیز ایضا. اما با این حال اصرار بی دلیلی وجود دارد که می خواهد مثلا دستمزد علی دایی را که به بایرن مونیخ رسیده و آقای گل دنیا است،با کارگر تامین اجتماعی مقایسه نمایند که در مجموع غلط است و اشتباه.

درآمد فوتبال چند برابر هزینه های آن است

با این حال و با وجود همه توضیحات باور عمومی بسیاری از مدیران و بسیاری از مردم با این گزارش مخالف است و تصور هزینه های زیاد برای بسیاری از مردم کاملا جا افتاده که دلیلش شاید صرف این هزینه ها از بودجه دولت باشد با این وجود اما باید تاکید نمود این درست که هزینه نمودها از جیب دولت صورت می گیرد اما واقعت این است که درآمدهای فوتبال هم مستقیما به جیب صدا و سیما و دولت می رود که چندین برابر مبلغ هزینه کرد فوتبال ایران است.

کافی است مبلغ حق پخش تلویزیونی را با درآمدهای فراوان با قیمت ثانیه ای سه الی هشت میلیون تومان از تبلیغات تلویزیونی در شبکه های سه، جام جم، ورزش و تمامی شبکه های استانی در تمام طول سال و به هنگام پخش مسابقات و حتی آنالیز فوتبال در برنامه های ورزشی تمامی تیم ها در لیگ برتر محاسبه کنید.